Het was een koude winterochtend…
Daar stond kleine Sara in de gang van een vreemd huis. Haar vader stond in de deuropening te zwaaien. Een vreemde mevrouw keek haar lachend aan. Maar voor Sara viel er niets te lachen, zij kon alleen maar huilen. Ze snapte er niets van: “hoe konden ze me nou alleen laten bij een vreemde!”
Op een koude winteravond zat Sara alleen thuis te scrollen op haar telefoon. De tv stond aan voor het gevoel van ‘gezelschap.’ Ze had al haar vrienden al gevraagd om samen iets leuks te gaan doen. Geen tijd. Geen geld. Al afspraken met ‘leukere’ mensen, zo maakte Sara zich wijs. “Wat een rotsmoesjes hadden ze toch steeds als zij iets vroeg, bah! Wat zijn dat nou voor vrienden?! Wat heb ik eigenlijk nog met ze gemeen,” vroeg Sara zich somber en diep teleurgesteld af….
“En dat in deze Kerstperiode! Waar is de samenhorigheid, er voor elkaar zijn? Deze maatschappij is toch ook echt verrot,” besloot Sara.
Ze had er echt genoeg van. Alleen…altijd maar alleen… Altijd maar alles zelf moeten doen. Het grote verdriet van enorme eenzaamheid overspoelde haar.
En ze had ineens de enorme drang om naar buiten te gaan. Weg, weg van deze kille plek, weg van alles en iedereen. En ze ging…
Het was een heldere, koude avond. Weg!!!, gonsde het door haar hoofd. En zo liep Sara diep verzonken in donkere gedachten. Het trekkende gevoel van haar opgedroogde tranen in de koude wind, voelde ze niet eens. Er flitste van alles door haar hoofd. Haar moeder die er dit jaar tussenuit piepte, haar vader die het druk heeft, haar vrienden met hun smoesjes. “Is dit nou mijn leven,” dacht Sara?
Een geluid heel dichtbij haalde Sara uit haar gedachtenroes. Was het een vogel? Ze keek om zich heen en zocht in de lucht naar een verklaring. Niets te zien. “Ik word gek”, zei ze tegen zichzelf. Het viel haar nu wél op hoeveel licht de maan vanavond verspreide en ze zag de sterren die er als een krans omheen stonden. Ze herkende zelfs het sterrenbeeld Orion met de drie sterren; de ‘wijzen uit het oosten’, dacht Sara. “Zelfs de maan en de sterren zijn niet alleen,” dacht ze bij zichzelf. “Waarom ben ik dan alleen”, riep ze emotioneel uit met haar handen radeloos omhoog?
Plotseling voelde Sara een soort zachte windvlaag in haar gezicht. Ze sloot haar ogen en huilde. Een troostende sensatie omringde haar, ze ervaarde twee grote warme vleugels, wel meters wijd, die haar volledig omhulden. Ze keek door haar tranen heen van links naar rechts; “waren er nou écht vleugels? Heel raar!” Sara zag de vleugels niet, maar ze voelde ze wel degelijk. Ze was totaal verwonderd; “whaaa ik voel me omhuld…. “
Sara ging even zitten op een bankje dat aan de rand van het bevroren water stond waar ze was aanbeland. En ze huilde tranen die nu troost vonden in het gevoel van omhulling. Niet eerder huilde ze zó vanuit haar diepste wezen. De tranen bleven komen, diepe snikken…
Ineens was het alsof er achter haar allemaal mensen zich verzamelde. Sara merkte op dat het bekenden waren; haar ouders, haar opa’s en oma’s en achter hen ook weer allemaal andere mensen. “Dat is mijn familie, het zijn mijn voorouders,” besefte ze. De energie van de mensen die mij zijn voorgegaan. Allen stonden daar achter haar, terwijl Sara ook nog steeds de ruime, omhullende ‘jas’ van de vleugels ervaarde.
Sara voelde dat er iemand naast haar kwam zitten. Ze begreep er helemaal niets van, maar ze was ook niet bang. Eerder nieuwsgierig. Het voelde vreemd, maar wel veilig. Nooit eerder voelde Sara zoveel omhulling, het vreemde gevoel van samen!
Een warme emotionele golf deed haar beseffen dat zij zich nooit eerder zó geliefd voelde. Ze genoot van het gedragen gevoel, van de steun die zij in dit moment ervaarde. “Hoe kan dit nou,” dacht ze?
Degene naast haar legde een zachte hand op haar been en zei: “je hoeft het niet te bevatten lieve kind. Je hebt dit zelf besloten. Toen én nu. Toen besloot je iets anders en nu besluit je dit. Nu ervaar je dit. Vanaf nu wéét je dit.” De persoon naast Sara kreeg wat meer gestalte toen ze de woorden tot zich liet komen. Ze keek in heldere blauwe ogen. “Stom hè,” dat ik dit over mezelf dacht? Is het niet waanzinnig dat ik dacht dat ik alleen was, dat ik alles zelf moet doen?” zei Sara. De blauwe ogen keken haar doordringend en vol liefdevolle compassie aan.
De persoon pakte het gezicht van Sara zacht tussen zijn handen, streelde over haar wangen, en zei: “Goddank is die gedachte niet waar lieve kind! Vergeef jezelf maar dat jij dit bent gaan geloven,” zei de persoon.
Sara bleef hem aankijken. “Ik vergeef het mezelf”, zei ze, “dat ik deze waanzinnige gedachte van alleen zijn, ben gaan geloven. Ik vergeef mezelf dat ik ben vergeten dat ik altijd omringt ben door jullie allemaal en door de sterren en de maan, door het universum; Ja!,” realiseerde ze zich verwonderd. En ze keek weer in die blauwe ogen. “Ik ben zelfs vergeten dat jij er bent, mijn Gids!” De blauwe ogen zeiden: “ik ben blij dat je dat jezelf nú herinnert. Je bent omringt. Omringt door liefde. Liefde van je voorouders. Liefde van mij. Universele liefde. En die is om jou heen en in jou! Hoe kan je dan ooit alleen zijn?” Sara werd overspoeld door een golf van warmte en waarheid. Ze knikte… en keek voor zich uit om dit gevoel in te laten dalen. Ze keek weer op naar die maan en de sterren. Toen sloot ze haar ogen vanuit een gevoel van intense dankbaarheid. Het leek wel of een gouden licht uit haar straalde tot ver om haar heen.
Even dacht ze weer terug aan dat moment in die gang. Het moment waarop ze zich, als klein meisje, had vergist in de keuze om vanaf dat moment alles alleen te doen. Maar nu, hier, op dit bankje. Onder die heldere hemel op een ijskoude winteravond, realiseerde zij zich álle hulp die er is: haar gids naast haar, de mensen achter haar, het universum. Whaaaa! Ze opende haar ogen en keek. Maar er was niets. Ze zat hier alleen op dat bankje in de kou, god weet hoelang. Even dacht ze; “huh, heb ik dit nou gedroomd? Zit ik te hallucineren?” Toen hoorde ze nog even de zachte, fluisterende, stem van haar Gids; “lieve kind, we zitten niet naast of achter jou, we zijn ín jou, om en door jou heen!” Opnieuw voelde Sara de sensatie van het gouden licht, als een tinteling waar ze letterlijk kippenvel van kreeg. En dat was zeker niet van de kou, maar van pure verwondering.
Sara heeft op die koude winteravond in december het licht en de liefde in zichzelf ontvangen. En ze beseft zich dat zij er vanaf dat moment nooit meer alleen voor staat.
Dát is voor mij de betekenis van Kerst!
Ik wens jou een omhullende en liefdevolle Kerst waarin je de geboorte van het licht en de liefde in ons allen mag vieren.
Hartelijke Kerstgroet,
Désirée Rombouts
P.S. Dit Kerstverhaal schreef ik zelf vanuit een geïnspireerd hart voor de Verlichtingsdag van december 2022. Je bent vrij het te delen/gebruiken wanneer je ook even mijn naam en website vermeldt.
